Instagram herinnerde mij er deze week aan dat het alweer zeven jaar geleden is dat ik voor het eerst voet zette op Curaçaose grond. In 2013 liep ik ruim 3 maanden stage op de redactie van het Antilliaans Dagblad. Maar in die korte periode leerde ik zo veel meer dan alleen hoe een krant wordt gemaakt. In deze blog vertel ik jullie wat mijn stage op het eiland mij zoal heeft gebracht.
Ik leerde dat hard werken wordt beloond
Om te beginnen leerde ik dat hard werken wordt beloond. Of: dat als je iets héél graag wilt, dat het kan. Als je er maar je stinkende best voor doet. Dat leerde ik door dit avontuur op twee manieren. Allereerst mocht ik van mijn opleiding eigenlijk nog niet naar het buitenland voor een eerste stage. We mochten enkel een top 3 samenstellen van de mediabedrijven waar onze voorkeur naar uitging en de school zou de rest voor ons regelen.
Maar ik zag dat studenten van andere opleidingen stage liepen in tropische oorden en dat leek mij ook wel wat. Dus mailde ik de eerste beste Nederlandstalige krant op Curaçao die in mijn Google zoekresultaten naar boven kwam: het Antilliaans Dagblad. En nog voordat mijn school iets kon doen, had ik zelf alles al geregeld. Zo zorgde ik ervoor dat er eigenlijk geen reden was om ‘nee’ tegen me te zeggen en lieten ze me na enige discussie tóch gaan.
Eenmaal in Willemstad aangekomen, bleken de stagiaires bij het lokale AD zich vooral bezig te moeten houden met de nieuwsselectie voor de pagina’s met het Nederlandse, internationale, regionale en sportnieuws. Je bepaalde dus welke berichten de krant haalden en koos per pagina het belangrijkste nieuws. Daar is op zich helemaal niets mis mee, maar ik wilde graag ook mijn eigen verhalen schrijven. Dat is ten slotte de reden dat ik journalist wilde worden.
In theorie was daar ook wel de ruimte voor, maar ik had net de pech dat ik geen mede-stagiair had met wie ik de vaste taken kon verdelen. Dat betekende dat ik al het werk in mijn eentje moest doen. Maar, ambitieus als ik ben, besloot ik me niet uit het veld te laten slaan en werkte ik gewoon extra hard, zodat ik óók nog tijd overhield om telefonische interviews te doen en op pad te gaan voor reportages. Dus já: hard work definitely pays off! 😉
Het maakte me zelfstandiger
Voor ik op stage vertrok naar Curaçao, woonde ik al 2 jaar op kamers in Tilburg en ik heb sowieso niet echt het type opvoeding gehad, waarbij mijn ouders me overal aan de hand mee naartoe namen. Maar op Curaçao werd ik nóg zelfstandiger dan ik al was. Als je aan de andere kant van de wereld bent, zonder vrienden en familie in de buurt, dan komt alles op jezelf aan. Van het afsluiten van een huurcontract voor je auto, tot het doen van de was.
Ook als er iets mis ging of aan de hand was, was ik zelf de enige die daar iets aan kon doen. Die een manier moest vinden om daarmee om te gaan. En waar ik in Nederland bij dat soort situaties altijd even kon bellen en om raad kon vragen, was dat op Curaçao vanwege het tijdsverschil lang niet altijd mogelijk. En dat zie ik wel degelijk als iets positiefs, want dat zorgt er echt voor dat je steviger in je schoenen komt te staan.
Ik werd er socialer
Waar ik bij mijn vrienden thuis altijd degene was met de grootste mond, keek ik aan de andere kant van de wereld eerder de kat uit de boom. Opeens zat ik tussen mensen die vier, vijf jaar ouder waren dan ik, die elkaar al wekenlang kenden (en in relatief korte tijd een heel hechte band hadden opgebouwd) en die zeker niet op hun mondje waren gevallen.
Ik geloof zelfs – hoe knullig dat ook klinkt – dat ik voor het eerst omging met mensen uit ‘de Randstad’. Om mijn plekje hierin te vinden, moest ik uit mijn schulp kruipen. En ik weet zeker dat ik hierdoor echt mijn sociale vaardigheden verder heb ontwikkeld. Niet perse heel bewust, maar juist op een heel natuurlijke manier. En gelukkig met succes, want ik heb een super leuke tijd gehad en met veel vrienden die ik daar maakte, heb ik nog steeds regelmatig contact.
Ik leerde me aanpassen aan een andere omgeving
Voor het eerst leerde ik ook echt een andere cultuur kennen. Ik zag hoe de lokale bevolking van Curaçao leefde op een totaal andere manier dan ‘wij in Nederland’. Ze waren meer buiten, deden meer samen en leefden in een wat rustiger tempo. Ik keek niet alleen toe naar hoe zij dat deden, maar ik ging daar zelf ook in mee. Ik paste me aan en kreeg begrip voor die levenswijze. Of beter nog: ik begon ervan te houden.
Ik begroette onbekenden op straat, leerde de basiswoordjes Papiaments en deed alles in een versnelling lager. Ik was te gast in een ander land en hoewel Curaçao onderdeel is van het Koninkrijk der Nederlanden, voelde ik dat de verschillen groot waren. Maar nog veel belangrijker ontdekte ik dat er in die verschillen helemaal niet een goed of een slecht zit. Dat daar geen oordeel aan gehecht hoeft te worden. Maar dat die verschillen er prima mogen zijn.
Curaçao wakkerde mijn reislust aan
Een andere cultuur leren kennen, nieuwe plekjes ontdekken en genieten van de vrijheid die je ervaart als je zo ver weg bent van thuis. Ik vond het heerlijk. En achteraf gezien zelfs verslavend. Ik werd nieuwsgierig, misschien zelfs hongerig naar de wereld. Nog nooit was ik in mijn eentje zo ver en zo lang weg van huis geweest. Maar nu voelde ik me alsof ik de hele wereld aan kon. Die stage op Curaçao wakkerde mijn reislust aan.
Na deze eerste buitenlandervaring, maakte ik een backpackreis door Thailand, trok ik in mijn eentje langs de Oostkust van Australië en maakte ik een geweldige solotrip naar New York City. Ik weet oprecht niet of dat er allemaal van was gekomen, als ik deze geweldige ervaring niet eerst had opgedaan. En ik had ze voor geen goud willen missen. (Waarom ik soloreizen zo fantastisch vind, lees je hier)
Ik kreeg er een tweede thuis bij
Maar het allermooiste dat ik heb overgehouden aan mijn stage op Curaçao, is dat ik voor altijd een tweede thuis heb. Vanaf het moment dat ik het vliegveld uitstapte en de zilte, warme lucht die het eiland zo kenmerkt voor het eerst inademde, voelde ik me zielsgelukkig. En elke keer als ik terugkwam, kreeg ik weer datzelfde gevoel. De zon, de zee, de laidback levensstijl. De mensen, de muziek, de alledaagse gang van zaken. Het heeft me gegrepen en het laat me waarschijnlijk nooit meer los.
Ik hoef jullie vast niet meer te vertellen dat ik 5 jaar na mijn stage opnieuw naar Curaçao vertrok om er – dit keer voor langere tijd – te gaan wonen. En ook al koos ik er begin vorig jaar voor om weer naar Nederland te verkassen en aan mijn eigen onderneming te werken, houd Curaçao voor altijd een speciaal plekje in mijn hart. Ik sluit dan ook zeker niet uit dat ik ooit nog eens terugga. Of, als de zaken heel erg goed gaan, investeer in een tweede huisje… Ergens aan het Spaanse water misschien? 😉
