Van een avond op het politiebureau, tot een auto zonder dashboard en hoogtevrees tijdens het beklimmen van de Christoffelberg. Ik maakte wat mee tijdens mijn stage op Curaçao. In deze blog vertel ik jullie drie anekdotes uit die tijd, waar ik nog steeds smakelijk om kan lachen.

MTV, please pimp my ride!!
Je hebt in Curaçao absoluut een auto nodig, maar dat wilde ik in Nederland nog niet helemaal geloven. Ik dacht: als ik echt een auto moet hebben, dan regel ik dat daar wel. Maar het is natuurlijk mega druk met stagiaires en vakantiegangers op het eiland, dus toen ik na een paar dagen al tot de conclusie was gekomen dat ik een auto echt geen overbodige luxe is, waren er geen fatsoenlijke verhuurders meer die binnen een week een auto konden leveren.

Via-via kwam ik aan een telefoonnummer van een lokale verhuurder. Daar zou ik de eerste maand een auto bij kunnen huren om na een maand over te stappen op een betere. Nou, dat heb ik geweten hoor. Na een auto die ik na één dag al terugstuurde, kreeg ik een of andere ragbak met een getimmerd dashboard (van hout dus), alleen maar losse snoeren en een pook die achterstevoren was gemonteerd. Aan het einde van de maand vond ik eindelijk het knopje voor mijn alarmlichten. Die lag ergens los op de grond. Haha, dat was wel even een enorm ‘MTV, pleaaaaase pimp my ride’-momentje.

Tjollers in huis
Dat Curaçao niet mega veilig is, is niet nieuw. Toch had ik na twee maanden nog niet echt iets vervelends meegemaakt. Toen ik op een avond met mijn ouders (die op bezoek waren) wat zat te eten op een binnenpleintje aan de overkant, hoorden we een plots gegil en geroep op straat. We schrokken er even van, maar konden vanaf het restaurant niet zien wat er aan de hand was. Dus we dronken gewoon rustig onze laatste slok koffie en rekenden af.

Toen ik de straat overstak naar mijn studentenhuis, zag ik ons nieuwe huisgenootje geschrokken door het raam kijken. Wat bleek, Merel, een ander huisgenootje had haar haren buiten gekamd en de deur niet op slot gedraaid toen ze terug naar binnen ging. Een tjoller (zwerver) had dat gezien, dacht zijn slag te kunnen slaan en sloop ons huis in. Plots zag Merel vanuit haar kamer de donkere man in de hal staan. “Wat doe jij hier?!” riep ze in een reflex. Ze zag nog net dat hij iets in een plastic zakje stopte dat hij vast had en hij zette het op een rennen.

Zonder echt lang na te denken sprintte ze er achteraan en riep ze steeds: “Houd hem tegen, hij heeft onze spullen!” (Dat bleek achteraf wat wij hadden gehoord) Wonder boven wonder vloog iemand vanuit een voortuin bovenop de dief. De politie kon hem arresteren en ook wij brachten de rest van de avond door op het bureau om aangifte te doen. Dat gaat natuurlijk allemaal op een Antilliaans tempo… Na een paar hele lange uren, kregen we te zien wat de tjoller had gestolen. En je gelooft het nooit, maar het enige dat hij had meegenomen was ons strijkijzer! Haha, nou, dat had ons (letterlijk) gestolen kunnen worden, hoor.

Hoogtevrees op de Christoffelberg
Eén van de dingen die je op Curaçao echt moet doen, is de Christoffelberg beklimmen. Dat is een berg in het noordwesten van het eiland, met uitkijk op een natuurpark. Echt heel mooi. Maar als het op hoogtes aankomt, ben ik nogal een mietje. Ik heb namelijk hoogtevrees. Gelukkig hadden we psycholoog Cézanne in ons midden. Zij hielp me heel goed relativeren: “Wat is het ergste dat er kan gebeuren?” – “Dat ik van de berg val.” – “En dan?” – “Dan ben ik dood” – “Hoe groot is die kans?” – “Niet zo heel groot”, etc. etc.

Het verliep eigenlijk allemaal op rolletjes. Maar vlak voor we bij de top waren, moesten we nog een stuk klauteren. Natuurlijk hadden we geen stevige schoenen of beveiliging in de vorm van een touw. Tot overmaat van ramp was er juist op deze plek ook nog eens een wespennest! Nou vind ik dat niet zo’n probleem als ik daarvoor kan wegrennen, maar dat behoorde niet echt tot de mogelijkheden toen ik met knikkende knieën aan de rotsen hing. Enfin, uiteindelijk hebben we de top bereikt en heb ik nog een heel heldhaftige foto van mezelf op de top. Maar wat je daar niet ziet, is dat ik er wel een piepklein beetje hulp bij nodig had. Daarom speciaal voor jullie: de making off.

Hopelijk hebben jullie genoten van deze sterke verhalen. Er zullen in de toekomst zeker meer blogs volgen over Curaçao, aangezien ik er eind dit jaar weer op vakantie ga.

Ik zette voor online reismagazine Stop and Stare al eens de leukste activiteiten op het eiland op een rij. Die moet je zeker ook even lezen, want er is veel meer te zien dan alleen de Handelskade en het strand bij je resort.

Ayo dushi’s!