Het lijkt alweer een leven geleden, maar het was toch echt pas vorige week dat ik terug kwam uit Curaçao. Omdat ik even andere prioriteiten had (lees: carnaval) is mijn allerlaatste weekblog vanaf het mooiste eiland in het Caribisch gebied een paar daagjes vertraagd, maar absoluut niet minder leuk om te lezen! Iets met veel geregel, lekker uit eten en op heterdaad betrapt door de politie… Kijken jullie mee?

MAANDAG

Mijn laatste week begon ik met een vol ochtendprogramma, omdat ik een hoop moest regelen. Allereerst moest ik mezelf bij Kranshi laten uitschrijven uit het basisregister van Curaçao. Dat betekende ook dat ik mijn lokale identiteitskaart – oftewel sedula – moest inleveren. Meh, toch wel een beetje gek. Ik weet nog hoe blij ik anderhalf jaar geleden was toen ik ‘m na alle stomme procedures eindelijk in mijn handen had!

Ik had me erop ingesteld dat ik een uur moest wachten tot ik eindelijk aan de beurt zou zijn, maar het ging allemaal veel sneller dan gedacht. Binnen een kwartiertje was het gepiept. Dus reed ik snel door naar het kantoor van mijn autoverzekeraar Bsure om daar mijn verzekering op te zeggen. Ook dat was zo gebeurd en ik dacht zelfs even dat ik nog tijd over zou hebben voor een powernapje.

Maar dat feest ging niet door, want op de weg naar huis was ik zo stom om een U-bocht te maken waar dat verboden was. En de politie stond toevallig nét te controleren. Krijg ik op de valreep nog even een proces verbaal aan mijn broek! Haha, sjongejonge! Maar oké, het was wel terecht – mijn eigen stomme fout. Ik ben de boete maar braaf meteen gaan betalen bij het Openbaar Ministerie, om te voorkomen dat ik nu het land niet uit mocht, of later problemen zou krijgen als ik terugga naar Curaçao.

Honderd gulden lichter reed ik naar City Beach 88, waar ik had afgesproken met Ramsay om nog één keer pizza te eten op ons favoriete stekkie in Pietermaai en natuurlijk om afscheid van elkaar te nemen. Heel erg dubbel dit soort momenten. Aan de ene kant ben ik blij dat ik zo veel leuke mensen heb leren kennen. Aan de andere kant is het echt rot om je te realiseren dat je elkaar niet meer zo vaak zal zien… Maar goed, daar verzinnen we vast wel weer wat leuks op! 😉

‘s Avonds ben ik nog een laatste keer naar de bootcamp gegaan. Dat leek me wel een goed idee aangezien ik zo veel etentjes op de planning had deze week en vervolgens ook nog eens vijf dagen zou gaan leven op bier en friet. Maar stiekem ging ik ook gewoon omdat ik nog even afscheid wou nemen van de trainers en de leuke mensen met wie ik 1,5 jaar lang (bijna) elke week heb gesport.

DINSDAG

Mijn dinsdag ging er gelukkig een stuk rustiger aan toe. Ik begon ‘s ochtends met het verzamelen van wat spulletjes die ik zou gaan weggeven aan onder anderen Julia, met wie ik had afgesproken bij Number Ten. Nog één keer in goed gezelschap lunchen op dit fijne plekje. Ik nam de special van drie sandwiches en sloot af met een heerlijke latte macchiato. Daarna ben ik nog even langs mijn oude studentenhuis gereden (waar ik in 2013 heb gewoond) om drie grote tassen met handdoeken en verzorgingsspullen af te geven voor een bekende die daar vanaf vrijdag zou gaan wonen.

Aan het einde van de middag kon ik het niet langer meer uitstellen: ik móest echt mijn koffers gaan inpakken. Op zich was dat zo gepiept, want ik had alles in de afgelopen dagen al uitgezocht, dus het was een kwestie van inladen en dan maar hopen dat ik onder het maximum aantal kilo’s zou zitten (want een weegschaal om dat te checken had ik niet).

‘s Avonds ben ik met Chantal nog een laatste keer gaan eten bij Pincho Garden. Daar was ik al een tijdje niet geweest, maar dat restaurant is echt een all time favorite. Ik heb er daarom nog eens dubbel en dwars genoten van m’n malse en goed gemarineerde ossenhaasspies. Toen we uitgegeten waren, ben ik me thuis snel gaan omkleden om nog een avondje op stap te gaan. Ik zou eigenlijk gaan dansen bij Sopranos, maar het kwam daar pas zo laat op gang dat we maar naar Bar 27 zijn verkast. En daar was het – ondanks dat ik echt geen enkele stagiair meer ken – nog best wel gezellig!

WOENSDAG

Verrassend genoeg had ik mijn laatste nacht prima geslapen. Ik had verwacht dat ik heel zenuwachtig of onrustig zou zijn, maar dat was helemaal niet zo. Misschien omdat ik voor mijn gevoel alles wel redelijk goed had afgesloten. Ik was goed voorbereid – koffers gepakt, huisje leeg, ingecheckt voor mijn vlucht, alles wat op Curaçao moest gebeuren geregeld, etc. – en had de afgelopen dagen afscheid genomen van alle mensen die ik graag nog wilde zien. Klaar om te gaan. Denk ik.

‘s Ochtends checkte ik uit bij mijn appartement en laadde ik mijn hele hebben en houwen (twee koffers en twee grote tassen) in de auto van een vriend, met wie ik mijn laatste uurtjes op het eiland zou doorbrengen. We lunchten lekker bij Saint Tropez waar ik mijn laatste ‘twaalf uurtje’ wegwerkte, scoorden nog één keer de allerbeste oreocheesecake bij Melt in Sambil en toen was het eigenlijk al tijd om richting het vliegveld te gaan.

Daar kwam ik erachter dat ik tóch te veel kilo’s had ingepakt (3,5 kilo zelfs). Maar gelukkig was ik zo slim geweest om wat spullen bovenop te leggen die ik eventueel ook nog wel kon missen, dus dat had ik zo opgelost. En toen kon ik éindelijk richting de gate. Omdat de afgelopen weken continu in het teken hebben gestaan van afscheid en van alles wat ik daar nog voor moest regelen, was ik er nu ook wel aan toe om dat ‘eindpunt’ te bereiken. Maar tijdens het boarden, moest ik toch even een traantje wegpinken hoor. Shit, daar ga ik. Ik laat voorlopig echt mijn mooie eilandje achter, realiseerde ik me. Pfff…

DONDERDAG

Ik heb een hele fijne vlucht gehad. Heb lekker een filmpje gekeken en een aantal prima dutjes gedaan, die bij elkaar opgeteld misschien goed waren voor vier uur aan nachtrust. Nadat we de zonsopgang vanuit de lucht konden zien, landde ik rond een uur of tien in de ochtend op Schiphol. In het grijze Nederland, waar er nog geen blaadjes aan de bomen zitten omdat het natuurlijk nog hartje winter is. Super gek, haha, daar had ik totaal nog niet bij stilgestaan. Ik heb natuurlijk 1,5 jaar niet echt seizoenen meegemaakt.

Toen ik na een lange controle en vertraging bij de bagageband eindelijk al mijn spullen had en richting de aankomsthal kon lopen, stonden daar mijn ouders en broer al op me te wachten. Dat leverde even een hello-goodbye momentje op waarbij natuurlijk weer wat tranen zijn gevallen. Dit keer van blijdschap en die zijn absoluut veel fijner! We dronken nog even een koffietje bij de Starbucks en zijn daarna begonnen aan de reis naar Zeeuws-Vlaanderen. Hoi Nederland, IK BEN WEER THUIS!