Waarom iedereen een keer alleen op reis zou moeten (+Q&A)

Australië, New York en volgende week Bali. Allemaal alleen. Tot een paar jaar geleden was het niet eens in me opgekomen om in mijn eentje op reis te gaan. Te spannend. Te eenzaam. Te saai. Maar niets bleek minder waar: ik vind het heerlijk! In deze blog vertel ik je waarom ik solo-reizen zo fijn vind én geef ik antwoord op een aantal praktische vragen.

Je bent onafhankelijk

Ik weet niet meer precies hóe vaak ik vriendinnen heb gevraagd of ze met me op reis wilden, maar vaak was het zeker. Al was het maar voor een citytrip van een paar dagen. Meestal konden ze niet, wilden ze niet, hadden ze geen geld, andere verplichtingen, of vriendjes die aandacht nodig hadden. Dus bleef ik ook in Nederland. Nu ik alleen op reis ga, is dat verleden tijd. Ik ben ik nooit meer afhankelijk van eventueel reisgezelschap en kan gaan en staan waar en wanneer ik maar wil!

Je hebt vrijheid

Ook tijdens je reis merk je de voordelen van het alleen zijn. Doordat je niemand hebt waar je rekening mee moet houden. Als jij zin hebt om die ene tour te doen, is er niemand die je tegenhoudt omdat die liever een andere tour doet. Datzelfde geldt voor het uitkiezen van restaurants, verblijfplaatsen en de plaatsen waar je heen gaat. In je eentje heb je de vrijheid om je reis precies zó vorm te geven, zoals jij dat wilt.

Je leert makkelijker mensen kennen

Wanneer je alleen op reis bent, leer je veel makkelijker mensen kennen. Dat komt denk ik doordat je je er automatisch meer voor openstelt. Als je samen met iemand bent, ben je in eerste instantie altijd wat meer op elkaar gericht. Je hebt contacten met andere reizigers niet perse nodig, omdat je je met elkaar ook al kunt vermaken. Terwijl het in je eentje wel leuk is om af en toe even een praatje te maken, iemand te hebben om mee te gaan eten of om een dag mee op pad te gaan. Solo-reizigers zoeken elkaar daarom veel meer op.

Je hebt tijd om na te denken

Oh, deze klinkt zo cliché: elke keer als ik alleen op reis ben, merk ik hoeveel ik nadenk. Je doet wel contacten op, maar het merendeel van de tijd ben je toch echt alleen. Daardoor heb je alle tijd en ruimte in je hoofd om na te denken. En dat kan soms heel verhelderend werken. Zo heb ik tijdens mijn reis door Australië heel bewust nagedacht over wat ik wilde met mijn leven, waar ik gelukkig van dacht te worden en hoe ik dat geluk kon najagen. Toen besloot ik werk te maken van mijn droom om naar Curaçao te verhuizen – waar ik uiteindelijk dus 1,5 jaar heb gewoond.

Je voelt hoe veel je alleen kunt

Nou stond ik op zich altijd wel al vrij sterk in mijn schoenen. Maar sinds ik alleen op reis ben geweest, heb ik ook echt gevóeld hoeveel ik alleen kan. Dat je niet perse iemand nodig hebt om te doen waar je gelukkig van wordt. Dat je, zelfs in landen waar je de taal niet spreekt, jezelf kunt redden. Dat je de weg vindt. Dat je zelf dingen onderneemt. Dat je – bijna letterlijk – de wereld aan kunt. En ik denk dat ik dat nog wel het gaafste vindt aan alleen reizen! ‘Ha, wie doet me wat?!’ Dat gevoel.

Q&A

Hoe bepaal je waar je heen gaat?

Dat is eigenlijk wel een goeie vraag. Als ik alleen op reis ga, zoek ik altijd heel bewust naar landen die relatief veilig zijn. Het lijkt me geen strak plan om als blond, blank en klein meisje naar een bestemming te gaan waar het heel crimineel is. Als ik een bestemming in mijn hoofd heb, vraag ik reislustige vrienden altijd eerst naar hun ervaringen. Of ik zoek reisblogs op, waar ik veel kan lezen over het land.

Ook vind ik de voorzieningen extra belangrijk als solo-traveler. Een land als Cuba heeft bijvoorbeeld amper hostels (waar je andere mensen makkelijk ontmoet), er wordt vrijwel alleen Spaans gesproken en er is bijna nergens internet om even wat dingetjes uit te zoeken. Dat zijn echt alle ingrediënten voor een sociaal isolement. En hoewel ik Cuba een fantastisch land vind, zou ik daar dus niet gauw alleen heen gaan.

Hoe doe je het met uitjes en uit eten gaan?

Haha, ja dat alleen uit eten gaan lijkt van tevoren echt wel een dingetje. Maar eigenlijk is het kwestie van je over die gêne heen zetten. Ik zit altijd prima te chillen in mijn eentje. Meestal neem ik een boek mee, soms is er Wi-Fi en zit ik wat op mijn telefoon te kloten, of ik kijk gewoon lekker om me heen. En het valt me in positieve zijn juist op dat je vaak extra aandacht krijgt als je alleen in een restaurant zit. De medewerkers en vaste klanten zijn natuurlijk hartstikke nieuwsgierig en komen graag een praatje met je maken.

Qua uitjes is het heel simpel: meestal ga ik mee met tours. Daar zijn meer mensen en die je leer je tijdens die activiteit vanzelf ‘kennen’. Zo ben je tijdens uitjes dus eigenlijk niet vaak alleen. Al ben ik in New York bijvoorbeeld wel vaak in mijn eentje op pad geweest. Puur omdat ik het op dat moment zelf zo wou. Als ik gezelschap had gewild, had ik namelijk ook gewoon mensen kunnen opzoeken in het hostel waar ik verbleef.

Kun je wel genieten van al dat moois als je het niet direct met iemand kunt delen?

Ja, zeker wel! Ik blijf in mijn eentje vaak zelfs langer hangen op een plek als ik die heel mooi, leuk of indrukwekkend vind. En omdat ik graag foto’s maak, kan ik mijn ervaringen achteraf altijd nog delen met anderen. Ik moet overigens wel toegeven dat ik één keer een hele groep dolfijnen in het wild heb gezien tijdens een hike in mijn eentje. En toen heb ik echt als een of andere overenthousiaste Freek Vonk alle voorbijgangers aangetikt en ze erop gewezen. Omdat ik dat toch echt wel even moest delen, haha.

Hoe zorg je dat je ook foto’s van jezelf hebt op reis?

Tja, ik vraag voorbijgangers gewoon altijd of ze een foto van me willen maken. En ik heb letterlijk nog nooit meegemaakt dat iemand dat niet wilde, haha.

Ik ben benieuwd of jij wel eens alleen op reis bent geweest. Zo ja: wat vond jij de plus- en minpunten? Zo niet: wat houdt je tegen?

You may also like

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *